COLLAPS

Que m’arrapi com poish.
Las unglas que s’esbrigalhan.
Que’ns credèm joen per l’eternitat
mes la caduda qu’ei la soleta vertat.

La mort que ns’anava escàder
qu’at sabèm tots
e que ns’i hasèm, mei o mensh.
Que credèm de poder
miar lo combat tiò la fin
o entau mensh, de’ns morir abans
la grana deperida deus còrps.

Ne’s podè pas de’ns figurar
vielhs o malauds, a la mercé
deus uns, deus autes,
des las causas o deu hat.

Quin Guiraut Riquier,
permèr deus perdedors,
eth qui testimoniè
de l’avaliment de las arts
deus trobadors et deu monde
qui’us avè vists espelí’s,
e’s seré podut avisar
que la lenga qui parlava
e vaderé era medeisha,
hum,
cremada per las lutz
hens l'autodafé lent
de las culturas deu país?

Qu’èm luenh deus sauneis
de l’equilibri romanic
enter lutz, ompra e escuranha.
Lo desèrt que respon au só.
N’avem pas mei nada nueit
entà demorar en patz.

Ne ns’estancam pas
totun, de lassar motz¹.

1Har vèrs.

Qu'èm lo sons mainatges.
La lutz qu'ei un incident
a la sua periferia.
dab eslambrics qui coren
que l'escuranha cosmica
un só negue, mei negue enqüèra
Quin saunei de véder avançà's
hens ua infinida estenuda de nueit.
au demiei d'autas estelas
un punt dangeirós
e la lutz ne i ei pas sonque
que s'amuisha au dia
La mensonja de la vita
estancat ua pausa, la nueit.
que's figuravan d’aver
Qu'avèn alucat lo só