Que m’arrapi com poish.
Las unglas que s’esbrigalhan.
Que’ns credèm joen per l’eternitat
mes la caduda qu’ei la soleta vertat.
La mort que ns’anava escàder
qu’at sabèm tots
e que ns’i hasèm, mei o mensh.
Que credèm de poder
miar lo combat tiò la fin
o entau mensh, de’ns morir abans
la grana deperida deus còrps.
Ne’s podè pas de’ns figurar
vielhs o malauds, a la mercé
deus uns, deus autes,
des las causas o deu hat.
Quin Guiraut Riquier,
permèr deus perdedors,
eth qui testimoniè
de l’avaliment de las arts
deus trobadors et deu monde
qui’us avè vists espelí’s,
e’s seré podut avisar
que la lenga qui parlava
e vaderé era medeisha,
hum,
cremada per las lutz
hens l'autodafé lent
de las culturas deu país?
Qu’èm luenh deus sauneis
de l’equilibri romanic
enter lutz, ompra e escuranha.
Lo desèrt que respon au só.
N’avem pas mei nada nueit
entà demorar en patz.
Ne ns’estancam pas
totun, de lassar motz1.
1Har vèrs.
Quant deu estar triste de véder
anar-se'n lo trin qui avem bastit
suus ralhs qui ne son pas
de la sua causida!
Qu'at sèi adara que fatiga lo tribalh
e quan soi entrat hens lo monde
deu diu-boc, que comencèi de véder
las crabas dançar, vente en·hlat
e, abans d'apréner que's lhèva la lua
qu'aví perdut, chic a chic, lo hiu deus vèrs
deus mainatges saunejant de gojatas
de quiraulejadas de las sèrps au sòu.
Com souvent d'autas ideas que s'escaden
despegadas de la particion imprimida
hartas de gravetat, bruma virolejaire
se n'anant a la conquista deus cèus navèths
de la pensada, qui arròden, qui's gahan
qui's des·hèn, es·huitadas
o figuras remanentas, cercant
a bastí's contra lo desbromb
virant enter memòria e consciéncia
gravant los sons hums hens lo cabelh
quan los uelhs e s'avisan enfin
que ne saben pas mei çò que legen.
Mainatge, léger que tornava
a m'encaminar hens ua lenga
qui n'èra pas la de casa.
Be n'èri vergonhós!
Que m'i arrefusavi mes
que m'an totun ensenhat.
Desempuish qu'èi tostemps escapat
aus tèxtes e, los permèrs mots passats
deishant las ideas rebombir suu papèr
que halavi sus las alas de l'imaginacion.
La lectura a l'escòla, qu'èra la misèria
Qu'entení hèra plan çò d'escrivut
mes n'at podí pas léger a vutz hauta.
La regenta que n'èra a malaise tà jo.
Qu'ei bahida atau que vadoi
ua bèstia qui ne sap pas tribalhar.
Un dia, la bèstia qui ne sap pas tribalhar
tà qui, desempuish nat escriut
ne vaderà pas jamei nada paraula
quan truca sus la negror deus permèrs mots
deus permèrs poèmas sus centenats d'exemplars
deu libis publicat peu poèta
que se'n darriga, encarrejat peu sens
gahat peu reclam hens l'ocean de l'esperit
on marejan navèras configuracions poeticas
on navèra sintèsis representativas e's hargan
que s'avisa que la memòria ne serà pas jamei pro
tà càber l'auratge qui s'escad au cèu
las ideas fugaças qui hè virolejar lo vent
hens los correders escurs de la pensada
lusents a pausa deus eslambrics bracs
de la poesia.
Lavetz que dèisha càder ua ploja planvienuda
esbrigalhada de pixels, prova des mots,
hlaca trauquilhada de shisclas, sèrva ahamiada
com se d'ara enlà, arren ne's devè pas jamei pèrder.
Lavetz que m'an copat las mans
tà que ne posqui pas mei escríver
çò que'm ditz la lenga.
Mes pas las mans deu còs
non, las deu cervèth
entà que ne's vedi pas.
Desempuish, las mans que'm parlan
ua auta lenga, estranha,
que lo còr n'escota pas.
Atau ne sèi pas çò qu'ei la poesia
Lo poèta eth, qu'at sap
« La poesia qu'ei...»
e qu' at escriu capvath l'eternitat.
Qu'at martèra.
La poesia qu'ei vestida
de particularismes universaus.
La poesia qu'ei...
La poesia qu'ei... lahòra?
Com l'amor de luenh esplingat
a l'estremau escapadís